ஊராட்சி ஒன்றிய தொடக்கப் பள்ளி - Last Part (7)

ஐந்தாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தபோது ஒரு நாள் காலை 9 மணியளவில் முத்துகிருஷ்ணன் சார் அவசர வேலை காரணமாக பள்ளி வரமாட்டார் என்று மூவாநல்லூரிலிருந்து ஒருவர் வந்து தகவல் சொன்னார். 9.30 மணி ஆகியும் சுப்பிரமணியன் சார் வரவில்லை. சார் ஒரு சில நாட்களில் அவருடைய வயல்களுக்குச் சென்றுவிட்டு லேட்டாக வருவார் என்பதால் நான் பெல் படித்து வழக்கம் போல் பிரேயர் முடித்து மாணவர்களை அவர்கள் வகுப்புகளில் அமர வைத்தேன்.

பத்து மணியளவில் எட-கீழையூரிலிருந்து மன்னார்குடி செல்லும் ஒருவர் சுப்பிரமணியன் சாருக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று முத்துகிருஷ்ணன் சாரிடம் கொடுக்க சொல்லி அவர் கொடுத்தனுப்பிய லீவு லெட்டரை கொடுத்தார். ஆசிரியர்கள் இருவரும் பள்ளி வரவில்லை என்ற தகவல் அறிந்தவுடன் “இன்னைக்கு பள்ளிக்கூடம் லீவுடோய்.....” என்று பசங்க எல்லாம் மகிழ்ச்சியில் துள்ள ஆரம்பித்து விட்டனர். நான் என் நண்பன் எழில்மன்னனிடம் ஆலோசனை செய்து இன்று வழக்கம் போல் பள்ளியை நடத்துவது என்று முடிவு எடுத்தேன். எனது முடிவை கூறியவுடன் என் நண்பர்கள் “நீர் யானை” இளங்கோ, சந்திரசேகரன் போன்றவர்கள் லீவு கிடைக்கவில்லை என்ற ஆதங்கத்தில் எதிர்த்தார்கள். மற்ற பசங்களும் லீவு இல்லை என்றவுடன் சோகமாகி விட்ட்டார்கள்.

”எவனாவது ஒழுங்கா உட்கார்ந்து படிக்காமா... சத்தம் போட்டீங்கன்னா.. சுப்பிரமணியன் சாருகிட்ட பேர் எழுதி லிஸ்ட் கொடுத்துடுவேன்... மூங்கி கம்பு அடி வேணுமா?” என்று கூறியவுடன் எல்லோரும் கப் சிப் என்று அமைதி காக்க ஆரம்பித்தார்கள். வழக்கம் போல் மதிய உணவு சமைக்க தேவையான பொருட்களை “உருட்டி” கிழவியிடம் எடுத்து கொடுத்து மதிய உணவு தயார் செய்து மாணவர்களுக்கு பறிமாரி அன்று ஆசிரியர்கள் இருவரும் இல்லாமல் பள்ளியை வெற்றிகரமாக நண்பர்கள் துணையுடன் நடத்தினேன்.

அடுத்த நாள் காலை முத்துகிருஷ்ணன் சார் வந்தவுடன் அவரிடன் நேற்று நடந்தது பற்றி சொன்னவுடன் அவருடைய முகத்தில் அவ்வளவு மகிழ்ச்சி மற்றும் பெருமிதம். வழக்கம் போல் முதுகில் தட்டிக்கொடுத்து பாராட்டினார். இந்த நிகழ்ச்சியை என் பெரியப்பா (நாட்டாமை) மற்றும் அப்பாவிடம் சொல்லி என்னைப் பாராட்டியிருக்கிறார்.

ஐந்தாம் வகுப்பின் கடைசி கால கட்டமான பிப்ரவரி மாதத்தில் மன்னார்குடியைச் சேர்ந்த பண்டார வாத்தியார் தலைமையாசிரியராக பதவி உயர்வு பெற்று எங்கள் பள்ளிக்கூடத்திற்கு மாற்றலாகி வந்தார். முத்துகிருஷ்ணன் சாரை பக்கத்து கிராமமான பருத்திக்கோட்டை பள்ளிக்கூடத்திற்கு மாற்றல் செய்து விட்டது அரசாங்கம். எங்கள் எல்லோருக்கும் மிகப் பெரிய சோகம்.

ஏப்ரல் மாத ஆரம்பத்தில் முழு ஆண்டுத் தேர்வு... முதல் பரீட்சை தமிழ். பண்டார வாத்தியார் சில நாட்களுக்கு முன்புதான் மாற்றலாகி வந்ததால் பசங்களின் படிப்பு திறமை மீது நம்பிக்கை இல்லை. மேலும் பெரும்பாலன மாணவர்களை பாஸ் செய்து உயர்நிலை பள்ளிக்கு அனுப்பி வைக்க வேண்டும் என்பது அவருடைய ஆசை. ஆனால்... பள்ளி ஆய்வு அதிகாரி பரீட்சை பேப்பர்களை ஆய்வு செய்து பார்த்து விட்டால் என்றால் என்ன செய்வது என்ற நினைப்பில் போர்டில் கேள்விக்கு பக்கத்தில் சில கேள்விகளுக்கான பதில் இருக்கும் பக்கத்தையும் எழுதி போட்டு “பசங்களா புத்தகத்தை பார்த்து எழுதுங்கடா” என்று கூறினார். பசங்க எல்லாம் மகிழ்ச்சியாகிவிட்டார்கள்.

எனக்கோ அதிர்ச்சியாகி விட்டது. முத்துகிருஷ்ணன் சாரும், சுப்பிரமணியன் சாரும் காப்பி அடிக்க கூடாது என்று சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறார்கள். இந்த வாத்தியார் “காப்பி அடிங்கடா” என்று சொல்கிறாரே? எனக்கு பெரும்பாலன கேள்விகளுக்கு பதில் தெரியும் என்பதால் நான் புத்தகத்தை பார்க்காமல் தேர்வு எழுதிக்கொண்டிருந்தேன். இதைக் கவணித்த பண்டார வாத்தியார் “ரவி நீ ஏன்டா... புத்தகத்த பாக்காம எழுதுற” என்று கேட்டார். “சார்... காப்பி அடிக்கிறது தப்புன்னு... முத்துகிருஷ்ணன் சார் சொல்லிக் கொடுத்திருக்கார் சார்... எனக்கு பதில்கள் தெரியும் சார்” என்றேன். இந்த பதிலைக் கேட்டு ஒரு கணம் திகைத்து விட்டார். பிறகு “சரிடா... நீ எழுதுடா” என்று கூறி விட்டு நாற்காலியில் அமைதியாக உட்கார்ந்து விட்டார்.

இந்த நிகழ்ச்சி என் வாழ்க்கையில் என்றும் மறக்க முடியாது. காரணம்... நான் என் வாழ்க்கையில் எந்த ஒரு டெஸ்ட் மற்றும் பரீட்சையில் காப்பி அடித்தது கிடையாது. கிண்டி பொறியியல் கல்லூரியில் படித்த கால கட்டத்தில் டெஸ்டில் பசங்க மற்றும் பெண்கள் காப்பி அடிப்பார்கள். “பெண்களே தைரியமாக காப்பி அடிக்கும் போது நாமும் அடித்தால் என்ன?” என்று பல சமயங்களில் மனம் சஞ்சலப் படும். அப்போது ஐந்தாம் வகுப்பில் நடந்த இந்த நிகழ்ச்சி ஞாபகத்திற்கு வரும். ஒரு சில இன்டர்னல் மார்க்குக்காக இத்தனை நாள் கடைப்பிடித்து வந்த கொள்கையையும், மன உறுதியையும் விட்டுக்கொடுப்பதா? என்று நினைத்து மனம் தெளிவடைந்து விடும்.

நான்காவது செமஸ்டரில் “Accoustics” என்ற மிகவும் கடினமான பாடம். புதிதாக சேர்ந்த கீதா மேடம் இந்த பாடத்தை எடுத்தார். முதல் இரண்டு டெஸ்டுகளிலும் எல்லோரும் எடுத்தது சொற்ப மதிப்பெண்கள். கடைசி மூன்றாவது டெஸ்டில் மதிப்பெண்கள் எடுத்தே ஆகவேண்டு என்ற கட்டாயத்தில் கிட்டடத்தட்ட மொத்த வகுப்பே முதல் ராத்திரி உட்கார்ந்து பிட்கள் தாயார் செய்து ரெடியாக இருந்தது.  டெஸ்ட் அன்று டெஸ்ட் ஆரம்பித்த சில நிமிடங்களில் பிட் தூள் பறக்குது. முதல் மாணவர்களான கோபால், சந்தானம், சுதிர் போன்றவர்களும், பெண்களும் மும்முரமாக பிட் அடிப்பதை பார்த்து கீதா மேடம் அதிர்ந்து போய் விட்டார். உடனே “நீங்க எல்லாரும் பிட் வச்சிருக்கீங்கன்னு எனக்கு தெரியும். நான் இப்ப ஒவ்வொருத்தரா செக் பண்ண வருவேன்.. நீங்களா எடுத்து கொடுத்திட்டீங்கன்னா ஒன்னும் செய்ய மாட்டேன். நான் கண்டு புடிச்சேன்னா இண்டர்னல் மார்க் முட்டைதான்” என்றார். 65 பேர்கள் வகுப்பில் ஒரு ஏழு பேரிடம் மட்டும் பிட் இல்லை. அதில் நானும் ஒருவன்!

கடந்த 17 ஆண்டுகளாக அமெரிக்கா, சிங்கப்பூர் வாழ்க்கை... 15 ஆண்டுகளாக உலகிலுள்ள பல நாடுகளுக்கு வேலை காரணமாக பிசினஸ் கிளாஸ் விமான பயணங்கள், ஐந்து நட்சத்திர விடுதி வாழ்க்கை என்று வாழ்க்கைப் பயணம் தொடர்கிறது. இதற்கு காரணம்... ஊராட்சி ஒன்றிய தொடக்கப்பள்ளி, வெட்டிக்காடு அமைத்துக் கொடுத்த அடித்தளம். அந்த பள்ளியில் நான் கற்றுக்கொண்ட நல்ல பண்புகள் பசுமரத்து ஆணியாய் மனதில் பதிந்து இருப்பது!

படிப்பு - ஆசிரிரியர்களிடம் நல்ல பெயர் எடுக்க வேண்டும், அடி வாங்காமல் தப்பிக்க வேண்டும் என்ற காரணங்களுக்காக படித்த படிப்பு

நேரந் தவறாமை – 9.30 மணி பள்ளிக்கூடத்திற்கு 8 மணிக்கே சென்ற பழக்கம் இன்றும் தொடர்கிறது. எந்த ஒரு மீட்டிங் என்றாலும் ஐந்து, பத்து நிடங்களுக்கு முன்பாகவே சென்று விடுவேன். தவிர்க்க முடியாத காரணத்தால் லேட்டாகும் என்றால் தகவல் சொல்லி விடுவேன்.

பொறுப்பு - ஒரு வேலையையோ, பொறுப்பையோ எடுத்துக்கொண்டால் முழு ஈடுபாட்டுடன் செய்து வெற்றிகரமாக முடிக்க வேண்டும்

நேர்மை - நான் பல குறைகள் கொண்ட சராசரி மனிதன். ஆனால்... மனசாட்சியின்படி நேர்மையாக வாழ வேண்டும் என்ற எண்ணம் கொண்டவன். முடிந்த அளவு பின் பற்றி வருகிறேன்.

வெட்டிக்காடு ஊராட்சி ஒன்றிய தொடக்கப்பள்ளிக்கும், என் ஆசிரியர்களுக்கும் வணக்கமும்...நன்றிகளும்!

                              *        *       *

பி.கு:

- கடந்த பத்து ஆண்டுகளாக நான் படித்த வெட்டிக்காடு ஊராட்சி ஒன்றிய தொடக்கப்பள்ளிக்கு தேவையான பல நலத்திட்ட பணிகளை செய்து கொடுத்து வருகிறேன்

- வெட்டிக்காட்டில் என் தந்தையார் வை.சி.சோமு ஆலம்பிரியர் நினைவாக ஒரு நூல் நிலையம் (Library) அமைத்து கொடுத்துள்ளேன்.

- கிராமப்புற ஏழை மாணவர்கள் பலருக்கு படிப்புக்காக பண உதவிகள் செய்து வருகிறேன்.

- AIMS India (www.aimsindia.net) தொண்டு நிறுவனத்தின் சார்பாக நான் படித்த மூவாநல்லூர் அரசினர் உயர்நிலைப்பள்ளி மற்றும் பல கிராம பள்ளிக் கூடங்களுக்கு கம்யூட்டர்கள், பெஞ்ச், டெஸ்க் வாங்கி கொடுப்பது, நூல் நிலையங்கள் அமைத்து கொடுப்பது போன்ற பல நலத்திட்ட பணிகளை செய்து வருகிறேன்.

கிராமப்புற மாணவர்களுக்காக என்னால் முடிந்த சிறு உதவிகள்... It’s a way of giving back to the Society!

-- நிறைவு --